De terugkeer van de eenvoud: een ode aan het onopgesmukte bord

We leven in een tijd waarin eten steeds vaker een spektakelstuk moet zijn. Schuimpjes, gelletjes, emulsies en rookwolken worden op borden gepresenteerd als kunstwerken, terwijl de ware essentie van smaak steeds verder naar de achtergrond verdwijnt. Alsof een gerecht pas telt als het met een pincet is gearrangeerd en met vloeibare stikstof heeft geflirt. Maar laten we eens stilstaan bij de kracht van eenvoud.

Afgelopen week dineerde ik in een klein restaurantje, waar de kok – een oude rot in het vak – mij een bord voorzette dat een schril contrast vormde met de gecompliceerde creaties die tegenwoordig in menig sterrenzaak de norm zijn. Een simpel stuk gegrilde dorade, een scheutje olijfolie, een kneepje citroen en een bescheiden salade. Geen schuim, geen strepen saus, geen vergezochte texturen. En het was subliem.

De vis was perfect gegaard, de olie van een kwaliteit die men niet in de supermarkt vindt, de citroen gaf precies dat puntje frisheid dat nodig was. Ik proefde puurheid, vakmanschap en respect voor het product. Geen opsmuk, geen poespas, geen behoefte om de natuurlijke smaken te maskeren. Dit, beste lezers, is de kracht van de eenvoud.

Het deed me denken aan hoe we eten benaderen in onze obsessie met vernieuwing. Natuurlijk, er is een plaats voor innovatie, voor experiment en voor techniek. Maar wanneer zijn we vergeten dat een perfect gebakken aardappel vaak meer voldoening schenkt dan een reconstructie van diezelfde aardappel in twintig verschillende texturen? Wanneer zijn we eenvoud gaan beschouwen als gemakzucht in plaats van als een teken van vakmanschap?

De Franse keuken heeft dit altijd begrepen. Een boeuf bourguignon, een coq au vin, een perfect gebakken tarte Tatin – deze gerechten hebben generaties overleefd zonder dat ze moesten worden opgeleukt met schuim of parels van hun eigen essentie. Simpelweg omdat ze goed zijn zoals ze zijn.

Misschien is het tijd dat we onze liefde voor eenvoud herontdekken. Dat we stoppen met de drang om elk bord om te toveren tot een schilderijtje en in plaats daarvan de smaken zelf laten spreken. Want als een gerecht werkelijk goed is, heeft het geen fratsen nodig.

Dus aan alle koks, thuis of professioneel: durf eens iets eenvoudigs te serveren. Laat de ingrediënten schitteren zonder opsmuk. Geef ons een bord eten dat niet alleen het oog streelt, maar vooral het hart raakt.