Heeft u ook van die dingen waarvan u wilde dat voor de eerste keer mee te maken? Ja, natuurlijk heb ik die. Nee, ik ga het hier niet over seks hebben, wat u misschien dacht, maar ik bedoel alledaagse dingen.

Als ik eraan denk, en dat is vaak, denk ik als eerste aan Like a Rolling Stone van Bob Dylan. Ik weet nog goed wanneer ik dat voor het eerst hoorde. Ik had als joch een transistorradio zakformaat van mijn broer Lieke gekregen. Het eerste wat mij opviel was de wat overweldigende begeleiding. Radio Veronica, de enige zender die ik goed kon bereiken bij mijn huis, schaarde het nummer onder ‘protest songs’. Alles wat Like a Rolling Stone is, het is geen protestlied. Het is één grote scheldpartij tegen het een meisje dat het heeft uitgemaakt. Het is waarschijnlijk Edy Sedgwick.  In ieder geval is Suze Rotolo zijn meisje daarvoor wel niet lang na het uitbrengen hiervan (ze was Italiaanse) met haar moeder naar Italië vertrokken, ze kon de druk van de ex van zo een beroemdheid niet aan. Zij staat wel op de hoes van ‘The Freeweelin’ Bob Dylan).

Dat kan geen toeval zijn. Veronica lag overigens in één rechte lijn van ons huis in onze buurt, het Haagse Statenkwartier. Net op de grens van de territoriale wateren die toen nog op 3 mijl was.  En in mijn jeugd luisterde iedereen van mijn generatie Veronica. Hilversum wist nog niet wat popmuziek was en zelfs Hilversum III draaide in het begin geen pop maar oersaaie easy listening. Ze hadden er echt niets van begrepen!  

Twee eerste keren in één klap, de film en een bandje!. De ene is uiteraard West Side Story! Wie heeft van onze generatie daar geen goede herinnering aan? Ik was toen die uitkwam hier, 1961, te jong om ernaartoe te mogen. Maar als wij met een verjaardagsfeestje naar de bioscoop gingen, speelde voordat de hoofdfilm begon de prologue van West Side Story, met mooie gestileerde zwart-wit beelden op een blauwe achtergrond. De muziek maakte toen al een overweldigende indruk op me! In 1967 werd het congresgebouw bij ons geopend (het was nog niet af, dat terzijde). In één van de zalen speelde een fantastische popgroep ‘Somethings coming’. Ik dacht, dat is niet zomaar een bandje. Was het niet, navraag wees uit dat de groep uit Voorburg kwam en luisterde naar de naam ‘Sandy Coast!’. Nog ver voor hun doorbraak.  En deze uitvoering blijft ook prachtig:

Mijn moeder ging een keer naar West Side Story met een vriendin van mijn oudste zus. Mijn vader bracht ze en haalde ze weer op. Bij Metropole Tuschinsky in Den Haag. Ze kwamen snikkend terug. De film was voor die tijd erg duur, een kaartje was 4 gulden. Sindsdien heette de film bij ons thuis: “huilen voor 4 gulden”.

In 1964 speelden wij kinderen zoals het hoort heerlijk buiten. Ik zat op een bankje op het Frederik Hendrikplein naar twee meisjes te kijken die badminton aan het spelen waren. Opeens trok een van de meisjes iedere keer mijn ogen naar haar toe. Het zomaar naar het badminton kijken was geen prioriteit meer, nee, dat werd het meisje. Ik wist wat er met me aan de hand was! Totdat iemand mijn zwemmerige ogen zag: Hans, je bent verliefd! Wat een gewaarwording. Als ik ’s avonds na het eten naar het plein ging was mijn eerste gedachte: “Annemarie – zo heet ze – is er toch wel! Meestal wel. Ik wou dat dat ik dit nog een keer meemaak op die leeftijd, maar dan met meer zelfvertrouwen en niet zo verlegen! Ik heb een van haar broertjes om een fotootje van haar gevraagd. Dat staat nog op een ereplaats in mijn huis. Het jaar daarop heb ik haar door hetzelfde broertje een cadeau gegeven voor haar verjaardag 16 april 1965, een platenbon. Haar moeder nodigde me daarop voor haar verjaardagsfeestje. Voor de bon heeft ze ‘Ticket tot ride’ van de Beatles gekocht. Geheugen is een raar ding. En later op de kermis heel vaak met haar samen in de botsautootjes. Helaas is het daarbij gebleven. Door mijn verlegenheid.

Bij mij in de buurt was er het Verversingskanaal op Scheveningen. Er werd lacherig over gedaan dat op zondag vooral slecht ter been zijnde oude vogelliefhebbers daar vogels gingen kijken in de winter. Geen verre tochten naar de duinen, gewoon dicht bij huis. Totdat ik dat ook een keer uit nieuwsgierigheid deed. Wintergasten genoeg, sinds liep ik daar ook iedere zondag! Een keer zat er een vreemde eend. Met mijn net voor mijn verjaardag gekregen vogelgids hem opgezocht. Een pijlstaarteend! Zelfs met mijn pocketcamera een goede foto gemaakt.

Nou nog één eerste keer grapje tot besluit. Dat geldt in het algemeen voor alle nummers van Bob Dylan. Maar dat is een mer a  boire. Maar een anekdote waar ik nog van geniet. Ik werkte ooit bij een vriend van me op zijn milieuadvies bureau in Zwolle. Ik deed veldwerk in Drenthe. Een keer was het zo een slecht weer dat besloot om mijn onderzoeken van de afgelopen tijd op kantoor te gaan uitwerken. Ik was bezig en toen kwam er een verzopen college binnen die hetzelfde idee had gekregen. Hij deed zijn verhaal en eindige met ‘But is’s al right ma’ waarop ik antwoordde met ‘I am only bleeding’. Alle medewerkers op kantoor keken me met vragende ogen aan. Oh zei ik, dat zijn dichtregels van de beroemde Joodse voorzanger Robert Zimmerman. Mijn doorweekte collega zei hierop: ‘Robert A. Zimmerman!’. Nog meer vragende blikken. Waarop ik maar zei: “beter bekend als Bob Dylan!”