By Hans Adema
Mijn zus is in 1965 naar Amerika gegaan om op Stanford te werken, op verzoek van Haagsche collega’s. Op Stanford hadden ze mooie truien, waarvan ze er eentje naar me opstuurde. Ik wilde er een foto van maken, maar ik kan hem niet vinden. Ik moet hem dus wel weggegooid hebben, maar dat is niets voor mij, een jeugdsouvenir in de vuilnis doen. Ik heb hem nog lang gedragen, tot ver in mijn studietijd. Hij was wel uitgelubberd, maar nog geen reden om hem weg te gooien. Ik probeerde hem op Google te vinden, maar de foto’s waren te klein. Ik vond op internet toch een foto ervan! Die bij vergroten de juist trui bleek te zijn. Op de trui stond “Leland Stanford Junior University”. Me altijd afgevraagd wat deze enigszins cryptisch tekst betekende. Maar door een verhaal op Facebook (straks meer) kwam na 50 jaar de oplossing. De universiteit is vernoemd naar de zoon van een miljardair die het instituut voor een groot deel gefinancierd heeft: Leland Stanford Junior.
Ik ben bang dat het voor een groot deel een apocrief verhaal is. Op Facebook verscheen een verhaal dat er in 1891 een echtpaar zich meldde op Harvard met de vraag de overall directeur te spreken. Het echtpaar was netjes maar sjofel gekleed. Ze vroegen of ze Harvard een herinnering mochten geven op de campus ter herinnering van hun aan vlektyfus gestorven zoon. De directie monsterde en zag alleen dat het arme sloebers moesten zijn. Nee, ze wilden niet. Als we voor iedere gestorven student een gedenkteken moesten plaatsen was het hier eerder een begraafplaats, was de reactie. Nee, zei de man, we willen een gebouw schenken. Het antwoord was: ’bedenkt u wel dat de gebouwen hier samen meer dan 7 miljoen dollar kosten!’ (Het was 1891!). De vrouw keek haar man verbaasd aan en zei: “zo weinig maar? Dan stichten we toch onze eigen universiteit.” Het echtpaar was de schatrijke spoorwegmiljardair Leland Stanford en zijn vrouw Jane. Vandaar de naam Leland Stanford Junior University. Als het verhaal waar is zal de leiding van Harvard zich de haren uit het hoofd getrokken hebben. Ik hou van dit soort verhalen. Vandaar de inscriptie op de trui. Nu ik dit weet, dat van die miljardair is waar, heb ik er nog meer spijt van die trui weggegooid te hebben. Stanford is uitgegroeid tot een van de belangrijkste universiteiten van de VS, met veel beroemdheden bij de alumni. En is nog steeds particulier, de enige particuliere universiteit in de VS.
Mijn zus stuurde me voor mijn verjaardag in 1966 het beroemde Amerikaanse paddenstoelenboek: Alexander H. Smith ‘The Mushroom’s’ Hunters Field Guide’. Ik bladerde er gisteren in en schrok. Opeens hadden de paddenstoelen geen betovering meer voor me. Ik dacht dat ik mijn plezier in paddenstoelen aan het verliezen was. Gelukkig realiseerde ik me dat het een identificatie gids is. Van de fotoreportages op Facebook geniet ik met volle teugen. De foto’s in het boek zijn saaie zwartwit foto’s uit die tijd die alleen kenmerken laten zien. Ze missen de charme van de kleurenfoto’s in het veld. Ik ben toen ik cadeau uitgepakten bekeken had direct vol trots met het boek naar mijn buurvriend en mede natuurliefhebber Ernst gerend. Ook hij vond het een fantastisch boek. Het leuke achteraf is dat ik bij één van de merkwaardigste soorten dacht “wat hebben ze daar vreemd gevormde paddenstoelen”. De soort in kwestie, Phaelpiota aureavond, goudhoed, vond ik een paar jaar geleden in Oegstgeest bij de grote RK-kerk.
