Hans Adema
De paddenstoelen moeten nog even wachten. Ik heb er geen inspiratie voor. Terwijl ik heel veel leuke ideeën heb voor andere. Ik ben begonnen aan de paddenstoelencolumn. Iedere keer als ik wat zinvols bedenk plaats ik het erbij. Maar nu wil ik weer wat hilarische zaken plaatsen. Deels naar de familiebijeenkomst van gisteren.
Ik begin met gisteren, de kroeg belevenissen komen nog wel. Ik krijg nu een mooi afgerond geheel. Heeft u wel eens met een pasgeboren baby op schoot gezeten? Ik wel, maar het verhaal erachter kwam gisteren pas boven. Ik ging een keer, lang geleden, met mijn ouders, naar voetballen kijken bij mijn oom en tante in Leidschendam. Het was een wedstrijd van wat we nu de supercup zouden noemen. Mijn oom had één van de eerste kleuren-tv’s in het land. Hij had zijn tv overigens verkeerd afgesteld, de kleuren waren veel te hard. Beetje temperen had een mooier beeld gegeven.
Bij mijn oom en tante was ook hun oudste dochter met hun pasgeboren zoontje. Die zat op een gegeven moment bij me op schoot. Ik voel nog zijn babyvingertjes om mijn wijsvinger. Rare gewaarwording om te bedenken dat ik gisteren op een familiefeestje met hem een lekker een biertje dronk. Verder was het op familiefeestjes heel gezellig, al kende ik een aantal mensen niet meer, ook niet van gezicht. Iedereen vond het, wel leuk dat ik ook gekomen was ondanks mijn lichamelijke ongemakken. Wat ook leuk was dat mijn broers en zusjes vroegen waar de volgende column bleef. Er is meer familie die ze leest dan ik wist!
Ik vertelde mijn nichtje Renée dat ik een cadeautje voor haar heb, maar dat ze het nog niet mocht hebben. Dat zou mij depressief maken. Ik heb het gevoel dat ik dan onheil over mijzelf afroep. Ik heb toen mijn ouders overleden het cadeau van mijn vader aan mijn moeder op hun verloving ingepikt. Met opdracht: ‘voor Aat van Nic. 28 september 1934’. Het kookboek van de Amsterdamse Huishoudschool van juffrouw Wannee! Voor mijn moeder was dat boek heilig. In het boek staan vreselijke recepten, zoals spruitjes. Ik heb Renée (veganist) verboden dat recept ooit te maken. Wannée zegt: een half uur koken en dan een kwartier stoven met een klontje boter. De spruitjes waren tot moes en het hele huis stonk ernaar. I,n het hele land dus, want iedereen gebruikte Wannée. Wannée is zonder dat ze het ooit beseft heeft de uitvinder van de ‘spruitjeslucht van de jaren ‘50’. Ik hoor het mijn oudste zus nog uitroepen. “Mama, kook de spruitjes nou eens beetgaar”. Nee, dat stond NIET in Wannée dus iedere keer weer die tot moes gekookte ondingen. Ik lust ze nog steeds niet, ‘spruitjes’ is een regelrecht jeugdtrauma! Renée vond het feit dat ze het boek mag hebben heel leuk! En moest erg lachen om het spruitjesverhaal! Ik wil dat het boek in de familie blijft. Ik heb het 10 jaar geleden voor veel geld laten restaureren, dat was het me zeker waard! Ik heb de zevende, verbeterde druk. De eerste is uit 1910. In dit boek staan oubollige reclames, onder andere voor Patria cream crackers. En voor het eerste tips voor goede, elektrische (!) verlichting in de keuken. Een bijzondere nieuwigheid toen. Maar het spruitjes recept is nooit aangepast!