Hans Adema
Ik had een selfie met bier willen maken. Voor tweeërlei uitleg vatbaar, selfie met een glas bier of een selfie van bier. Ik bedoelde het laatste. Mijn tweede stamkroeg, café North End in Leiden, had voor het kroningsfeest van King Charles een schuimkraag printer in bruikleen, te gebruiken voor cappuccino of voor Guinness. Ik geloof dat oorspronkelijk Cappuccino de bedoeling was, maar met Guinness is het wel zo leuk, zo niet leuker. Een printer om foto’s in de schuimkraag te printen. Het kan alleen met een dikke, stevige schuimkraag, pilsener heeft een te slappe kraag. Ik kreeg vorige week een foto opgestuurd van een portret van een kat in een Guinness schuimkraag met de vraag of ik zag wat het was. Ja antwoordde ik meteen, het is mijn kat Wobje. Hoe hebben jullie dit gedaan? Vervolgens Whatsappte mijn vriend Holger dat die van mijn Facebook geplukt was en door Gelijn (de barkeeper) op mijn glas Guinness met een speciale printer geplaatst.
Dat wou ik wel eens met eigen ogen zien, dus maakte ik een foto van twee mede stamgasten, met dit verrassende resultaat. Ik zat al een tijdje te piekeren over een onderwerp voor een nieuw verhaaltje en kwam op het idee van dit overbodige apparaat. Dus toog ik gisteren, 24 mei, naar North End. Helaas was het apparaat net de dag ervoor weer door de firma van wie het was opgehaald. Jammer maar helaas. Het is ook vrij kostbaar. Niet iets dat je als gimmick zomaar aanschaft als kroeg. Maar het was wel succes verzekerd! Ik had dus een foto van mezelf op een glas bier willen maken. Er was echter één probleem: ik lust geen Guinness. Ik had Holger gewhatsappt dat hij dan het glas Guinness van me mocht hebben. Helaas antwoordde hij dat hij afgelopen weekend niet kwam. En nu is de printer weg. . . . En dus loopt hij zijn glas bier mis, want komende zaterdag is hij er wel. Het schuim is inderdaad heel stevig, want de foto’s zijn opvallend scherp. Maar gelukkig voor hem: beloofd is beloofd, dus hij krijgt wel zijn glas. Noblesse oblige tenslotte! Hij berichtte net dat hij dacht dat het apparaat van de kroeg was. Dat dacht ik ook toen het ding me werd uitgelegd.
Er zijn nog veel meer volstrekte overbodige apparaten. Zelf vind ik het persje voor vierkante eieren ook zo een typisch voorbeeld. Met onze kookclub in café Het Keizertje kwam de kok van die dag met een grote schaal gemengde groente. Met in het oog springende knalgele vierkante dingen langs de rand. Iedereen zat er met grote ogen naar te kijken. De eerste die durfde er zijn mes in te zetten kwam tot de ontdekking dat met hard gekookte eieren waren die met kurkuma geel geverfd waren. En in een persje vierkant geperst waren.(foto). Ik ben gelijk gaan zoeken waar ik het kon kopen. Ik meen me te herinneren bij Kitchen Art op de Botermarkt. Ik ben een grote fan van Pierre Wind, samen met Marnix Rueb (R.I.P.) auteur van het prachtige ‘Verrnield ’s-Gravenhaegs Kookboeck’. Die zag ik een keer op Z@ppelin persjes presenteren voor geperst eieren, maar in de vorm van een kat en/of konijn. Die zijn natuurlijk ook overbodig, maar heb ik nog niet in de winkel gezien hier in Leiden, ze zijn wel via Internet te bestellen. In tegenstelling tot de eenvoudige vierkante eieren zijn die in de dierenvormen wel leuk, zeker voor kinderen.
Het werkt als volgt. Je kookt eieren hard, pelt ze als ze nog bloedheet zijn. Rol ze door Kurkuma (geelwortel). Doe ze dan ik het persje en draai het persje aan. Zet het vervolgens een minuut of 10 in de koelkast, liefst in een pannetje ijskoud water. De eieren zien er dan uit zoals op de foto, maar ik heb deze niet geverfd. Je kan ook kerrie gebruiken natuurlijk, maar ik denk dat de kerriesmaak sterk gaat overheersen.
Er zijn ongetwijfeld nog veel meer overbodige apparaten in de keuken of café. Maar deze twee schoten me zo te binnen!