Recensie door John Bindels:

Omfietswijnen

Het werkwoord ‘omfietsen’ staat nog niet in de recente editie van de dikke Van Dale. Maar het raakt ieder jaar bij enkele duizenden lezers van de supermarktwijngids meer ingeburgerd. In 2008 krijgt het nog een extra impuls. Want omstreeks april van dit jaar gaat er een wijnsite de lucht in die daarnaar is genoemd. Daar zit wijnschrijver Nicolaas Klei achter. De man die alle 2800 supermarktwijnen voor 2008 heeft geproefd en de oorlog heeft verklaard aan alle flessen met een overdosis zwavel. Van ‘verstandsverbijsterende, gore literpakken’, zoals die met Liebfraumilch, moet hij al evenmin iets hebben. En Afrikaanse wijnen uit ‘malafide condoomfabrieken’ zet hij meteen bij het grof vuil. Hij wordt minder depressief van de betere Kaapwijnen. En zelfs vrolijk van de opmars die Spaans rood en rozee zijn begonnen. Zuid Frankrijk levert ook steeds meer genietbaar vergist druivensap. Maar Nicolaas betreurt dat er nog teveel verkeerd bemest en bespoten spul op de markt komt. Er wordt, vindt’ie, nog steeds ‘schandalig weinig biologische wijn gemaakt’. Zodat de aanslag op onze verterings- en uitscheidingsorganen onverdroten voortduurt. Om nog maar te zwijgen van de traumatische gevolgen voor de hersenschors.Dat is dan de keerzijde van ‘gezond’ wijndrinken: twee tot drie glazen rood per dag, van een druivenras met veel ‘resveratrol’ in het schilletje.

Verschillen

Op voorhand maakt Klei de consument van supermarktwijnen al duidelijk dat een wijn die hij als drinkbaar beoordeelt, dat niet meer hoeft te zijn als je hem koopt. Want flessen met dezelfde wijn uit hetzelfde oogstjaar kunnen behoorlijk in kwaliteit verschillen. Komt het niet door kurkvariatie, dan wel door het tijdsverschil in bottelen. Een vers ’gebottelde fles’ (Nicolaas bedoelt een pas gefleste wijn, anders krijg je glas onder de kurk) smaakt vaak anders dan een eerdere. Zeg dus niet: wat koop ik voor die informatie en gooi vervolgens die gids niet in een hoek. Want er staat een hoop lollig proza in, waarvan je je trouwens wel eens afvraagt waar het toe dient. We worden getrakteerd op beschouwingen bij ‘omfietswijnen’, die met dat spul amper iets van doen hebben. Of ze zouden in ijlkoorts op papier moeten zijn gezet, nadat zo’n jus een delirium bij de proever had veroorzaakt.

Duur schuim

Niettemin: wel een noemenswaardige poging om de door mij eerder gelanceerde titel: ‘Master of Summary’ voor saaie bladvullers te vermijden. Al ontbreken daarbij de smaakindicaties nogal eens. In dat geval moet de wijnconsument het doen met de flesaanduiding, die de kwaliteit uitdrukt. Twee flessen? ‘Gewoon goeie wijn. Punt uit.’, vindt Nicolaas. En die fles van ‘ dat aardige wijnboertje’ uit Spanje dan? Die is er blijkbaar ook dit jaar in geslaagd ‘de inhoud van zijn lekbak en gierpomp te slijten als echte boerenwijn’. Weggooien dus.
Champagne? Klei is nu eenmaal geen Gert Crum, wiens geschreven en gesproken lof der bubbels geen zee te hoog gaat. Nicolaas heeft er niet al te veel mee op. Smaken verschillen. Een goeie champagne valt best ‘te hachelen’, maar is wel ‘onbeschoft duur’, vindt hij. Klei houdt bovendien vol dat champagnes ‘het geen van alle kunnen halen’ bij een witte bubbelloze Bourgogne van ( om maar eens een dwarsstraat te noemen) Giboulot. Het schuim wordt duur betaald’, parafraseert hij de schrijver Herman Heijermans.

Beloond

In ieder geval een amusante gids, die de consument weghoudt van verkeerde aanraders van de buren. Want als je voor wijn omfietst moet dat genietbaar worden beloond. En dat moet op die 2800 supermarktwijnen dit jaar 600 maal kunnen. Althans volgens Nicolaas. Ben benieuwd of er nog een tegenvoeter opstaat, die daar op afdingt.

Dit boek is online te koop bij een online boekhandel. Klik op de link om naar de pagina te gaan. Supermarktwijngids