Hebben wij onze Europese keuken zelf bedacht? Zijn onze voorouders van - pak ’m beet - achthonderd jaar geleden helemaal zelf de weg ingeslagen die uiteindelijk leidde tot de risotto, de paella, de hutsepot en de rijstepap? Is de Europese keuken dus net zo’n succesverhaal als de gotische kathedralen, de Verlichting en het kubisme? Nee, helaas.
Een verrassend groot aantal schrijvers over eten negeert het of ontkent het vierkant, maar Jacques Meerman toont met kracht van argumenten, opmerkelijke feiten en nauwkeurige receptvergelijkingen aan dat de Europese keuken rechtstreeks voortkomt uit de Arabische en de Moorse. Voor de Lage Landen en Zuid-Italië geldt dat zelfs nog sterker dan voor de rest van Europa, want het huidige Nederland en België en het toenmalige Koninkrijk Napels waren in de cruciale 16de eeuw Spaans bezit, en in Spanje werd toen nog volop Arabisch gegeten, zoals kookboeken uit die eeuw bewijzen. Dat is ook volstrekt logisch. Toen Europa nog in de verduisterde Middeleeuwen verkeerde, bestond er in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Spanje immers al eeuwenlang een flonkerende Arabische beschaving, ook op culinair gebied. Acht- of negenhonderd jaar geleden kwamen onze Europese voorouders daarmee in contact, via de Reconquista in Spanje en via de kruistochten in het Midden-Oosten. De Arabisch-Moorse keuken was het enig mogelijke vertrekpunt voor de Europese keuken, en dat is eeuwenlang zo gebleven.
Jacques Meerman woont meestal in Spanje, is meestal vertaler (liefst van culinaria) en schrijft samen met de bekende planoloog Alfredo Rubio Díaz restaurantkritieken voor een Spaanse krant. Hij heeft daarnaast diverse boeken op zijn naam waaruit zijn liefde voor het Middellandse-Zeegebied en een onorthodoxe kijk op de keuken blijkt, zoals een succesvolle reisgids over Andalusië, tapas, antipasti en andere kleine gerechten uit de mediterrane keuken, en samen met de theoloog D. Meerman Hart en nieren (over euthanasie en tafelgenoegens).
Jacques probeert in dit boek de these te onderbouwen dat de Arabische keuken van invloed was op de Europese keuken. Ik betwijfel of hij daarvoor voldoende bewijzen aandraagt. Af en toe gebrukt hij wel erg eenvoudig bewijs, zo stelt hij dat pasta uit de Arabische wereld komt. Zijn bewijs op bladzijde 107 is dat iemand anders dat al een keer geschreven heeft.
Jacques komt tot de conclusie dat de moderne Europese keuken - historische gezien - een voorzetting is van de Arabische keuken en niet van de Romeinse keuken (zie bladzijde 82). Hij komt tot deze conclusie door het tellen van kruiden en specerijen in recepten.
Taalkundig kan hij in een volgende druk het woord 'klaarmaken' wijzigen in 'bereiden',